چنین گفت رسـتم به سهـراب یل که من آبرو دارم اندر محـل

مکن تیز و نازک دو ابـروی خود دگر سیخ سیـخی مکن؛ مـوی خود

شدی در شب امتــــــحان گرمِ چت بروگــمشو ای خــاک بر آن سـرت

اس ام اس فرستادنت بس نبــــــــود که ایمـیل و چت هم به ما رو نمـود

رهـا کن تو این دُختِ افراسیـــاب که مامش ترا می­ نمـاید کبـاب

اگر سر به سر تن به کشتن دهیـــم دریغـــا پسر، دستِ دشــمن دهیـــم

چو شوهر در این مملکت کیمــیاست ز تورانیان زن گرفتــن خطـاست

خودت را مکن ضــایع از بهــر او به دَرسَت بـــپرداز و دانش بجـو

در این هشت ترم، ای یلِ با کـلاس فقـط بیست واحد نمـودی تو پاس

تو کز درس و دانش، گریزان بـُدی چرا رشــته ات را حقوقی زدی

من از گـــور بابام، پول آورم که هــر ترم، شهـریه ات را دهـم

من از پهلـــوانانِ پیــشم پـــسر ندارم بجــز گرز و تیـــغ و ســپر

چو امروزیان، وضع من توپ نیست بُوُد دخل من هفـده و خرج بیست

به قبـض موبایلت نگـه کرده ای پــدر جـد من را در آورده ای

مسافر برم، بنـده با رخش خویش تو پول مرا می دهی پای دیـــش

مقصّر در این راه، تهیمیــنه بود که دور از من اینگونه لوست نمود

چنیـن گفت سهـراب، ایـــول پـدر بُوَد گفـــته هایت چو شهـد و شکر

ولـی درس و مشق مرا بی خیـال مزن بر دل و جان من ضــد حال

اگر گرمِ چت یا اس ام اس شویــم

از آن به که یک لحظه دپرس شــویم