به گزارش صدای برخوار؛ تعدادی از شهروندان حبیب آبادی از بد اخلاقی برخی از رانندگان اتوبوس ها گلایه دارند
تعدادی از شهروندان از سوار نکردن مسافران گلایه داشتند و تعدادی از برخورد ناشایست و بد رفتاری راننده با مسافر
یک راننده در طول روز با مسافرانی حتی بد اخلاق مواجه می شوند ولی این توجیه برای بد رفتاری و استفاده از الفاظ رکیک نمی شود

تعدادی از شهروندان با تماس با صدای برخوار  از برخورد ناشایست برخی از رانندگان اعلام نارضاتی نموده بودند که به صورت حضوری با برخی از رانندها این موضوع به اطلاع ایشان رسیده شد ولی متاسفانه باز هم این گونه برخورد ها گزارش شده است

جا دارد مسئولین محترم به رانندگان اتوبوس ها آموزش اخلاق و رفتار با مسافر را بیاموزند تا دیگر شاهد این موارد نباشیم

این بد رفتاری و بد اخلاقی به نوعی اذیت و آزار مردم است

پرهیز از اذیت و آزار دیگران
اولین و مهم‌ترین اصل اخلاقی، که در رانندگی باید رعایت شود، پرهیز از اذیت و آزار دیگران، اعم از عابرین و رانندگان دیگر است. امری که متأسفانه در بعضی از رانندگی‌های امروزه‌ی ما مشاهده می‌شود. پرهیز از اذیت و آزار انسان‌های دیگر، نه تنها در رانندگی بلکه در همه شئونات زندگی اجتماعی، یک ضرورت اخلاقی است .
ملّا مهدی نراقی در کتاب جامع السعادات در مورد اذیت مؤمنان چنین می‌گوید: «شکی نیست که ایذاء مؤمن و تحقیر او در شریعت حرام است و موجب هلاکت ابدی است. ۱
خداوند متعال، در قرآن کریم، اذیت و آزار بندگان مؤمن خویش را گناهی بزرگ می‌خواند: «آنان که مردان و زنان مؤمن را بی هیچ گناهی که کرده باشند، می‌آزارند تهمت و گناه آشکاری را به دوش می‌کشند»(احزاب: ۵۸).
پیامبر اکرم(ص) درباره اذیت مؤمنان می‌فرماید: «هر کس مؤمنی را اذیت کند، مرا اذیت کرده است و هر کس مرا اذیت کند، خداوند را اذیت کرده است و او در تورات و انجیل و زبور و قرآن مورد لعن قرار گرفته است» ۲
در واقع، فلسفه چنین فرمایشی از رسول اکرم(ص) این است که خدا و پیامبرش، همچون دوست داشتنِ پدری فرزندانش را، همه بندگان خدا را دوست دارند. بنابراین، همان طور که پدر از اذیت شدن فرزندانش ناراحت می‌شود، خداوند و رسولش نیز از اذیت شدن بندگانش، اذیت می‌گردند. به همین دلیل است که پیامبر اکرم(ص) اذیت و آزار به بندگان خداوند را در کنار شرک به خداوند، بزرگ‌ترین معصیت بیان می‌کند: «دو خصلت است که بالاتر از آنها شرّی نیست: یکی شرک به خدا و دیگری زیان زدن به بندگان خدا».۳
در حدیث دیگری پیامبر اکرم(ص)، مسلمان بودن را به مصون بودن دیگران از شرّ آدمی تعریف و می‌فرمایند: «مسلمان کسی است که مسلمانان دیگر از دست و زبان او در امان باشند». ایشان حتی نگاه، ایماء و اشاره‌ای که موجب اذیت مؤمنی گردد را حرام بیان می‌کنند.۴
در مقابل این احادیث، که آزار و اذیت بندگان خدا را تقبیح می‌کنند، احادیث بسیاری کمک و ممانعت از اذیت شدن بندگان خدا را تحسین می‌نمایند. پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: «هر کس از مسیر عبور مسلمانان، شیئی را که موجب زحمت و اذیت آنها می‌شود بردارد، خداوند در نامه عمل او کار نیکی می‌نویسد بهشت به خاطر این کار بر او واجب می‌شود» در جای دیگر می‌فرمایند: «دو خصلت است که بالاتر از آنها خیری نیست: یکی ایمان به خدا و دیگری نفع رساندن به بندگان خدا».۵
امام صادق(ع) در تعریف انسان‌های نیک و رستگار می‌فرمایند: «سوگند به خدا که نیکان رستگار شدند، آیا می‌دانی آنها چه کسانی هستند؟ آنان کسانی هستند که آزارشان به مورچه‌ای نمی‌رسد».۶

منابع :
۱- مهدی نراقی، جامع السعادات، ج۲، ص۲۰٫
۲- میرزا حسین نوری، مستدرک‏الوسائل، ج۹، ص۹۹ .
۳- نک. همان، مهدی نراقی ، جامع السعادات، ج۲، ص۲۲٫
۴- نک. همان، ص۲۰٫
۵- همان، ص۲۳٫
۶- علی بن ابراهیم قمی، تفسیر القمّیّ، ج۲، ص ۱۴۶٫

/انتهای پیام/